Elise van der Linden

Voor haar beeldend werk laat zij zich leiden door het vaak onopgemerkte verloop van de dingen. Zoals een groeiproces van een plant, ophopingen en resten van ooit belangrijke verhalen op papier, de snelheid van onze voertuigen, de door de mens gebouwde ruimten en constructies die weer uiteen vallen. De tijd brengt een constante spanning tussen verandering en de menselijke neiging tot het vasthouden aan wat was. Zij ziet in de door mensenhanden gevormde wereld een momentopname van een transformatie. Het toont de wisselwerking tussen natuur en de menselijke ‘natuur’ met zijn architectuur en techniek. Hierin is de kracht en kwetsbaarheid van de mens zichtbaar. Werelden kunnen onaf, vervreemd of vergeten zijn door het proces van vernieuwing of veroudering.