Mark Manders

Bouwt sinds 1986 aan zijn ‘zelfportret als gebouw’, een imaginair onderkomen, compleet met plattegrond, waarin hij zijn binnenwereld openbaar maakt. Onder die noemer maakt hij uiteenlopend werk: installaties bestaande uit beelden van klei, hout en metaal, publicaties, grafisch werk en tekeningen. Manders creëert een eigen universum waarin nieuwe verbindingen ontstaan; waar dingen zich op een plek kunnen bevinden waar dat doorgaans niet kan. Het is van belang dat de werken overkomen alsof ze net zijn samenbracht, als een verse compositie. Er is geen onderscheid tussen een werk van jaren geleden en een recent werk: het Zelfportret als gebouw waar de werken onderdeel vanuit maken geeft ze hetzelfde tijdsbestek. Manders vergelijkt zijn ‘gebouw’ met een encyclopedie: hoewel het blijft veranderen en groeien is het tegelijkertijd altijd klaar.