Tamara Muller

In het werk van Tamara Muller gebruikt ze haar eigen gezicht om een verhaal te vertellen dat niet alleen over haar gaat. Het zijn geen zelfportretten in de fundamentele zin van het woord. Ze speelt een rol, maar die is complex. Ze schiet heen en weer tussen combinaties van man, vrouw, volwassene, kind, mens, dier, dader en slachtoffer. Door delen van het doek onafgewerkt te laten met eenvoudige penseelstreken, ligt de focus vooral op de personages die bijna altijd naar de kijker kijken. Het werk is pas af als iemand ernaar kijkt en zich bewust wordt van zijn eigen gedachten.