Jenny Ymker ensceneert zichzelf in vreemde, maar toch ook herkenbare, situaties welke zij met een camera vastlegt. De foto’s laat zij verweven tot gobelins (geweven wandtapijten). Ymker verkent in haar werk vervreemding en eenzaamheid en creëert een visueel universum waarin elke scene uitnodigt tot contemplatie en persoonlijke interpretatie.