Archieven: Kunstenaars

Op zijn monumentale doeken schildert hij, met de vertragende blik van de beeldende kunst, realistisch en levensgroot, figuren uit de Hiphop en straatcultuur. Door deze figuren uit hun oorspronkelijke context te halen en ze in de surreële wereld van de schilderijen te plaatsen, krijgen hun houdingen en uitdrukkingen een andere betekenis. Toeschouwers worden zo aangezet hun eigen houding ten opzichte van de figuren op het doek te bepalen. Het contrast tussen de vaak harde en onpersoonlijke wereld die hij verbeeldt en het persoonlijke en aantrekkelijke karakter van zijn schildertechniek is daarbij een essentieel onderdeel van het werk. In 2009 en 2012 werd zijn werk genomineerd voor de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst.

Pris Roos is een multidisciplinaire kunstenaar, onderzoeker en verhalenverteller. Haar praktijk beweegt zich tussen schilderkunst, spoken word, video, performance en installaties. In haar werk onderzoekt ze thema’s als identiteit — waaronder haar eigen geleefde ervaring als queer vrouw met een biculturele achtergrond — migratie, (gekozen) familie en herinnering. Ze verweeft persoonlijke verhalen met die van anderen en geeft zo een stem aan mensen die, net als zij, tussen verschillende culturen en identiteiten bewegen. Haar praktijk vormt op die manier een brug tussen persoonlijke geschiedenissen en een gedeeld collectieve geheugen. 

Marisa Rappard onderzoekt in haar tekeningen, muurschilderingen en installaties de sociale impact van een leven dat steeds digitaler wordt. Associatief verkent zij wat het betekent mens te zijn in een veranderlijke wereld, waarin technologie een steeds grotere plaats inneemt. Zij vindt het fascinerend dat de mens hoopvolle verwachtingen heeft van technologie en die haast religieuze of transcendente eigenschappen toekent, terwijl we ook de keerzijde kennen: de vervreemding wanneer je enkel contact maakt met de ander via een scherm. Nepberichten en deep fakes die het steeds lastiger maken te onderscheiden wat waarheid is, met vervreemding en polarisatie als gevolg.

Zijn schilderijen zijn opgebouwd uit doorschijnende, matte oppervlaktes waarin vlakken en vormen fluïde lijken te zijn geworden. Figuratie en abstractie, natuur en cultuur vloeien in elkaar over als betrof het een wereld waarin harde tegenstellingen hebben plaatsgemaakt voor vloeiende lijnen, sensibiliteit en kwetsbaarheid. Deze sensibiliteit brengt Thaens op overtuigend schilderkunstige en poëtische wijze tot uitdrukking. Thaens won hiermee de Koninklijke Prijs voor Moderne Schilderkunst 2024. De kunstenaar karakteriseert zijn werken als ‘multi-morfos’, met een diepe fascinatie voor dieren die gebruik maken van camouflage.

In het werk van Dumas staan met name dieren centraal waar de mens een bijzondere relatie mee heeft. Dieren die als huisdier worden gehouden en dieren die, in reservaten of dierentuinen, in gevangenschap leven. Dumas is geïnteresseerd in de ambivalente relatie tussen mens en dier. Wat betekenen dieren in de huidige maatschappij voor de mens? Waar staan ze symbool voor? Hoe verhouden emotionele aspecten als vertedering zich tot praktische elementen als consumptie?
Met haar fotografie wil Dumas het karakter van een dier blootleggen.

Jenny Ymker ensceneert zichzelf in vreemde, maar toch ook herkenbare, situaties welke zij met een camera vastlegt. De foto’s laat zij verweven tot gobelins (geweven wandtapijten). Ymker verkent in haar werk vervreemding en eenzaamheid en creëert een visueel universum waarin elke scene uitnodigt tot contemplatie en persoonlijke interpretatie.

De menselijke figuren in zijn werken zijn geschilderd in ingetogen kleuren, hebben donkere contouren, minimale details en bewust gender neutrale gezichten. Ze zijn kalm en stil, ogen soms verdrietig of melancholisch, maar zijn tegelijk ook krachtig in hun uitstraling. Ze belichamen de stilte en onzekerheid van mensen die gedwongen werden huis en haard te verlaten; en niet meer terug kunnen naar huis. Soms zijn de mensen in zijn werk geïnspireerd op amateurfoto’s en krantenknipsels. Ballan maakt ze persoonlijk, schildert hen op monumentaal formaat en blaast zo verloren herinneringen nieuw leven in. Ballans persoonlijke leven en werk zijn nauw met elkaar verweven; en juist daardoor voelen zijn werken zo integer en roepen ze sterke emoties op.

Zijn werk verkent thema’s van stedelijke en natuurlijke tegenstellingen. Door middel van zijn sculpturale collages onthult Palsgraaf de kwetsbaarheid van stedelijke ruimtes, waarbij hij vaak verlaten kamers en in verval geraakte structuren afbeeldt die door de natuur worden teruggewonnen. Dit thema benadrukt de vergankelijkheid van menselijke creaties en de onvermijdelijke terugkeer van de natuur. Met zijn achtergrond in de schilderkunst benadert Palsgraaf zijn beeldcollages op een vergelijkbare manier, waarbij hij hergebruikt hout en gevonden materialen in lagen aanbrengt zoals een schilder olieverf in lagen aanbrengt. Deze materialen voegen diepte, ruimte, licht en textuur toe aan zijn werken, waarbij elk zijn eigen kleur bijdraagt door het verval van het materiaal, net als penseelstreken in een schilderij. Door deze techniek creëert hij rijke, complexe werken die de grenzen tussen schilderen en beeldhouwen vervagen.

Polano maakt olieverfschilderijen met een verhalend, magisch-realistisch karakter. Typerend voor haar beeldtaal is een obsessie met schaduwen. Om schaduwspelen te creëren, maakt ze ruimtelijke modellen die ze vanuit meerdere invalshoeken belicht. De maquette is het uitgangspunt en onderwerp van haar schilderijen. Over zo’n maquettewereld is een vloek van eenzaamheid uitgesproken. Het is een wereld vol weeffoutjes: de auto’s functioneren niet (want van papier), de huizen bieden geen geborgenheid (want fragiel), de personages zwijgen (want van was). Er heerst een unheimische sfeer, die ze aan mijn schilderijen wil meegeven. Haar methode is omslachtig: van realiteit naar replica, van 3D model naar 2D tekening en van potloodschets naar olieverfschilderij. Maar door de maquette als uitgangspunt te nemen, krijgen de schilderijen de sfeer en emotionele zeggingskracht die ze zoekt.

Stilte, toeval en de schoonheid van mislukkingen zijn belangrijke thema’s in het werk van Van Sonsbeeck. Ze won de eerste Theodora Niemeijer Prijs voor vrouwelijke beeldend kunstenaars. Ze reisde naar Tristan da Cunha, het meest verafgelegen bewoonde eiland ter wereld, waar ze het werk ‘Tristan Gong’ maakte. Dit werk is te zien in de stationshal van Utrecht Centraal. Haar werk is onderdeel van verschillende museale collecties, waaronder die van Centraal Museum Utrecht, Stedelijk Museum Schiedam en Museum Abteiberg in Mönchengladbach. Ze ontwiep onder meer het gedenkteken De buurtoptimist voor in de publieke ruimte in Amsterdam-Oost en in samenwerking met De Balie in Amsterdam ontwikkelde Van Sonsbeeck een eetbaar monument voor de Nederlandse verzetsheld Willem Arondéus: een driehoekig roze schuimtaartje.