Christiaan onderzoekt in zijn werk de betekenis van identiteit in een wereld die steeds sneller beweegt. In een tijdperk van digitale beelden, polarisatie en voortdurende prikkels, richt hij zich bewust op stilte en vertraging. Zijn schilderijen tonen mensen, vaak sterk uitvergrote gezichten die niet slechts bekeken willen worden, maar terugkijken – soms krachtig, soms pijnlijk, altijd met een uitnodiging tot reflectie. Ze vragen niet om oordeel, maar om empathie.
De materialiteit speelt een centrale rol in Lieverses werk. Hij schildert op tapijten waarvan de geknoopte patronen zich transformeren tot gelaatstatoeages. Daarmee heractiveert hij de oorspronkelijke betekenis van het tapijt – een bloeiende tuin als metafoor voor het paradijs – en geeft deze een nieuwe, actuele urgentie.
In zijn monochrome beelden versmelten schoonheid en ongemak. Het portret fungeert niet als antwoord, maar als spiegel. Lieverses werk nodigt uit tot verwondering en herbezinning – tot het zoeken naar een ander perspectief, misschien wel dat van het kind in onszelf, dat nog niet geleerd heeft wat het ‘hoort’ te vinden.
