Archieven: Kunstenaars

Sasja Hagens woont en werkt in Rotterdam. Zij begon haar kunstopleiding in 1991 in Utrecht aan de Hogeschool voor de Kunsten. In 1992 werd ze geselecteerd voor de Koninklijke School voor Beeldende Kunsten in Den Haag (richting Tekenen en Schilderen), waar ze in 1996 afstudeerde. Met krachtige kleuren en gedurfde composities geeft Sasja Hagens haar eigen invulling aan de thema’s havengezichten, industrie- en toekomstlandschappen. Haar schilderijen bevinden zich in collecties van onder meer Maritiem Museum Rotterdam en het Stadhuis Rotterdam. Haar werk wordt ook veelvuldig tentoongesteld, bijvoorbeeld in Shanghai, Helsinki, Barcelona en Hong Kong.

”Mijn werken draaien vaak om onderwerpen als gelijkheid, emancipatie, vrouwenrechten en feminisme. Mijn kunst raakt zowel hedendaagse als historische onderwerpen aan. Ik maak kunst met technieken uit het verleden over situaties uit het heden. De technieken en media die ik gebruik voor mijn kunst zijn vaak erg arbeidsintensief, zoals het maken van met de hand genaaide wandkleden of het weven met kralen. Ik werk vaak met textiel en fotografie, maar ik beperk me niet bij voorbaat tot deze twee media. In het ontwikkelingsproces van nieuw werk neem ik elk mogelijk materiaal in ogenschouw om te kijken wat het beste bij de thematiek en inhoud van het nieuwe werk past. Wat ik fijn vind aan textiel en handwerk is dat er een interessante historische link is. Met elke steek die je naait verbind je het heden met het verleden. Ik verpak politieke statements en boodschappen in zachte lagen van fluweel, organza en andere stoffen. Door het gebruik van deze materialen worden mensen verleid tot dichterbij komen en de werken goed in zich op te nemen. Ondanks het feit dat de werken doordrenkt zijn van politieke inhoud, schrikken ze de kijker niet af door hun onschadelijke uiterlijk.”

Svetlana Tartakovska werd geboren in 1979 in Berditchev nabij Kiev. Ze woont en werkt sinds 13 jaar in Nederland en is afgestudeerd aan de Klassieke Academie voor Beeldende Kunst in Groningen. Daarnaast studeerde ze aan The Art Academy in Florence en volgde workshops bij Sam Drukker. Ze is een jonge vrouw met een rijke erfenis van een oude cultuur, een schatkist aan wereldberoemde schrijvers onder wie Dostojewksi en Lermontov en grote schilders als Repin. De sporen van de Russische kunstgeschiedenis zijn in al haar klassieke en theatrale verschijningsvormen aanwezig. Het is ook terug te zien in haar palet, in het soms donkere kleurgebruik met het zwart als expressiemiddel en hier en daar verfdruipers die als bloed, zweet en tranen onderdeel zijn van emotionele of melancholieke voorstellingen. Maar ook met wit is ze in staat om sterke vormen te suggereren door wit in wit te schilderen waaruit figuren tevoorschijn komen. We kunnen haar werk voorlopig dan ook onderverdelen in witte en zwarte series met ieder hun eigen uitstraling en thematiek.

Svetlana is een mensenschilder ‘pur sang’ met een psychologische diepgang. Sommige schilderijen zijn maatschappelijk geïnspireerd en gaan over de breekbaarheid van de mens. Die schilderijen laten haar streven zien om diepe emoties op een zo hoog mogelijk technisch niveau overtuigend te maken en waarmee ze de kijker even wil laten stilstaan. Ze laten ook gebeurtenissen of ontmoetingen zien met mensen uit haar dagelijkse omgeving. Die mensen maakt ze tot haar model en transformeert ze als het ware tot het beeld dat ze voor zich zag en wilde weergeven. Omdat de schilderijen verhalen vertellen die beladen zijn met symboliek en herinneringen, zijn ze te rangschikken onder het conceptueel hedendaags realisme. Hiermee en met haar ode aan het Naturalisme geeft ze het veelzijdige Realisme van deze tijd nieuwe impulsen.

Tekst: Greet Hamming, kunsthistoricus.

Tijdens haar studie koos Le Rütte, tegen de destijds heersende mode van abstractie, voor herkenbare vormen. Met onder andere Henk Visch, Thom Puckey en Tom Claassen behoort zij tot de kunstenaars die zich sterk maken voor de nieuwe figuratie – de wedergeboorte van de vertelling en het symbool in de beeldende kunst. Le Rütte maakt monumentaal werk voor de openbare ruimte en ze ontwierp diverse culturele prijzen, zoals de Heldringprijs van NRC Handelsblad. Ze schreef ook een eigen dichtbundel, ‘Ik dicht je bij me’, die binnen korte tijd de zesde druk bereikte. Een van haar bekendste kunstwerken is Fata Morgana – drie stalen dromedarissen langs een spoorbaan in Amsterdam. Haar beeldenreeks op het dak van de ziekenhuis OLVG in Amsterdam werd genomineerd voor de Elisabeth van Thüringenprijs. Haar werk bevindt zich in de collectie van bedrijven, zoals Ahold en Akzo Nobel, en musea zoals Beelden aan Zee. Haar werk wordt gezien als semirealistisch en sprookjesachtig, waarbij silhouetten, schaduwen en spiegelbeelden, mensvormen en dieren een belangrijke rol spelen.

Lita Cabellut (1961, Spanje) is een Spaanse multidisciplinaire kunstenaar die in Nederland woont en werkt. Cabellut is het meest bekend om haar schilderijen op grote schaal met een eigentijdse variant van de frescotechniek. Naast haar monumentale schilderijen omvat haar werk ook: tekeningen op papier, sculpturen, fotografie, scenografie, installaties, poëzie, visuele gedichten en video’s. Ze heeft zich ook uitgebreid naar de creatie van scenografie op het podium voor de Opera, met op maat gemaakt werk en videodesign.
Lita Cabellut wordt erkend als de derde meest gewaardeerde Spaanse kunstenaar en haar werken zijn tentoongesteld in tal van musea over de hele wereld, waaronder Korea, Sicilië, Italië en India. Haar werk is opgenomen in de permanente collecties van verschillende musea zoals Museo Goya IberCaja, Zaragoza Spanje; Museo de Arte Contemporánea, Sicilië, Italië; The Fendi Collection, Italië; Museu Europeu d’Art Modern, Vila Casas Foundation, Spanje; Théâtre Mogador, Frankrijk; Copelouzos, Griekenland; The Joop & Janine van de Ende Foundation en The Paul van Rensch Foundation, Nederland. Lita Cabellut groeide op als straatkind in Barcelona tot ze op twaalfjarige leeftijd werd geadopteerd. In die tijd werd ze voorgesteld aan de Spaanse meesters in het Prado-museum, waarna ze zich meteen aan de kunst wijdde. Op 19-jarige leeftijd verhuisde ze naar Nederland, waar ze studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam.

Christiaan Kuitwaard (1965) schildert schaduwen. Zijn werk gaat over relativeren en stilte. Zijn stillevens, bomen en zeegezichten worden soms bijna van hun betekenis ontdaan.

Naast de landschappen schildert Christiaan sinds 2010 elke week een zogeheten White Box Painting. Onderwerp: een witgeverfd voorwerp in een witte kist. In 2019 toonde museum MORE een groot aantal uit deze reeks. Behalve schilderijen maakt hij ook objecten en is een hartstochtelijk tekenaar en aquarellist. Onlangs verscheen het boek ‘Veldwerk’ over het verdwijnen van de biodiversiteit, met daarin 38 aquarellen van zijn hand.

Kuitwaard brak landelijk door toen Joost Zwagerman meerdere werken van hem selecteerde voor de tentoonstelling Silence out Loud in Museum Kranenburg te Bergen (2015). Daarna was zijn werk vertegenwoordigt op verschillende landelijke podia, waaronder Museum De Fundatie te Zwolle en Museum MORE te Gorssel. In 2017 was er een solo tentoonstelling in museum Belvédère in Heerenveen. Er verschenen meerdere boeken over zijn werk.

Diederix studeerde van 1990 tot 1995 aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam, op de afdeling schilderen en sculptuur. Uiteindelijk bleek fotografie het beste medium te zijn om haar ideeën vorm te geven, desalniettemin zijn zowel de schilderkunst als het sculpturale van meet af aan in haar werk aanwezig.

Zo speels en eenvoudig is Diederix’ werk, maar de eenvoud is schijn. Iedere foto wordt met een bijna mathematische precisie in scène gezet en er gaat diepgaand onderzoek aan vooraf in de vorm van tekeningen, maquettes, en proefopnames. De objecten en materialen komen uit de natuur of worden in een winkel gevonden, of ze worden minutieus en met een eindeloos geduld met de hand gemaakt. Haar werk ontstaat zonder enige vorm van beeldmanipulatie of digitale kunstgrepen.

Tijdens haar studie aan de Rijksakademie in Amsterdam (1998-2000) en in de jaren daarna reisde ze naar alle uithoeken van de wereld om werk te maken, zowel eigen projecten als werk in opdracht. In 2002 won ze prestigieuze Prix de Rome Fotografie. De geboorte van haar dochters zorgde ervoor dat de focus zich de laatste jaren naar haar directe leefomgeving heeft verplaatst, zoals de tuin van haar atelier, ‘an experiment in gardening and photography’, te volgen via het blog Studio Garden. In deze periode wordt haar werk organischer en tactieler, zoals in de projecten Still Life Submerged en Plumeria & Chicory. Een fascinerende nieuwe ontwikkeling, vanuit nog steeds dezelfde intentie: de openbaring van het sublieme in de wereld om ons heen.

Tekst (ingekort): Jolanda Kooijmans

Van Haver noemt haar werk ‘luide’ schilderijen die mensen aan de rand van de samenleving op een sympathieke manier in beeld brengen. Ze werkt op jute, waarbij ze olieverf, houtskool, hars, haar, papier, teer en as combineert in zwaar getextureerde composities. De schilderijen verkennen ras en identiteit en putten uit Afrikaanse, Westerse, Caribische en Latijns-Amerikaanse culturen binnen haar gemeenschap in het zuidoosten van Amsterdam. Meer recentelijk heeft ze lange periodes in het buitenland doorgebracht om bronmateriaal te verzamelen in zowel West-Afrika als Zuid-Amerika. Haar werken zijn vaak monumentaal van omvang, soms duister en onheilspellend en blijven de grenzen tussen sociale hiërarchieën verleggen.
Tekst: Tentoonstelling Conservator Martijn van Nieuwenhuyzen, Stedelijk Museum Amsterdam.
Foto (kleur): Jack Bell Gallery, Londen, https://www.jackbellgallery.com/exhibitions/96/overview/.

Sidi El Karchi (Sittard, 1975) studeerde aan de Modeschool in Sittard en aan de Academie voor de Beeldende Kunsten in Maastricht, waar hij in 2001 afstudeerde. Zijn oeuvre bestaat uit kleurrijke schilderijen en tekeningen met een grafische uitstraling waar abstractie en hyperrealisme elkaar afwisselen. Zijn krachtige portretten herken je meteen. Het zijn vaak monumentale kleurrijke werken met een ongewone verstilde uitstraling. De geraffineerd geschilderde geportretteerden zijn vrijwel altijd personen uit de directe kring rond de kunstenaar. De schilderijen gaan dan ook over zijn eigen leven, maar herbergen tegelijkertijd een diepere symboliek. Zijn werk is tentoongesteld in onder andere het Bonnfantenmuseum, de White Box Gallery in New York, het Singer Museum en Framer Framed in Amsterdam.