Archieven: Kunstenaars

Zijn schilderijen zijn doorwerkt. Gebruikmakend van zand, acryl en lak schildert hij zijn doeken liggend op de grond. Eigentijdse stadsgezichten zijn het, waarbij hij duidelijk zijn inspiratie zoekt in de nieuwe eigentijdse architectuur, de bouwputten en de winkelcentra om hem heen. Evenals de schilders van de Amsterdamse school zoals George Breitner en Willem Witsen die ook op zoek waren naar specifieke plaatsen in de stad die hun fascineerde. Zijn composities zijn raak en dynamisch en zijn in tegenstelling tot zijn expressieve schilderkunst afgewogen en zorgvuldig samengesteld aan de hand van foto’s.

Faranú gebruikt voornamelijk traditionele materialen zoals houtskool, maar op een hedendaagse en bijzondere manier. Waar haar herkenbare stijl van tekenen voorheen vooral figuratief was, zo is haar werk momenteel abstract en mathematisch. De sterke donkere houtskool vegen en soms vage beelden creëren een uniek spel van lijnen. Uit de omgeving ontleende impressies vormen texturen en patronen waarbij het tweedimensionale werk een extra diepte lijkt te krijgen. Faranú’s tekeningen spreken de taal van de verbeelding en verschijnen krachtig in hun grootte en positionering. Tegelijkertijd biedt haar werk voldoende ruimte voor de waarnemers eigen verbeelding. Faranú werd verkozen tot talent van het jaar 2012 en krijgt veel internationale aandacht met succesvolle tentoonstellingen in o.a. Beijing en New York als gevolg.

Sandra kruisbrink (1961) is een veelzijdig tekenaar en neemt met haar delicaat getekende landschappen een bijzondere plek in de Nederlandse tekenkunst in. Haar werken op papier ogen licht en open, maar ze zijn heel doorwerkt en ontstaan uit een zeer arbeidsintensief proces.
Niet alleen potloden, maar ook penselen, tempera en mesjes gebruikt zij om het papier te bewerken. Ze gaat precies te werk, tekent ragfijne lijntjes en is zichtbaar geïnteresseerd in vakmanschap.
Kruisbrink haalt haar inspiratie uit de natuur waarbij in haar recente werk bergen en bomen de boventoon voeren.

Zij is gefascineerd door de worsteling van de menselijke geest. De eeuwige dialoog tussen goed en slecht. In één beeld daagt zij de toeschouwer uit in haar belevingswereld. Zij speelt met het concept “vervreemding”. Fotografie, multimedia, schilderijen.

Haar raadselachtige beelden van honden, ratten, hazen, skeletten, katten en baby’s zijn minutieus gedetailleerd en laten de verrassende mogelijkheden van klei zien. De vaak onvolmaakte wezens hebben menselijke trekken en ogen zowel lieflijk als meedogenloos. Door de overdaad aan decoraties en de kleurrijke glazuren balanceert haar werk welbewust op de rand van de kitsch. Gedurfde barok in samenhang met een perfect uitgevoerde ambachtelijkheid. Ze haalt haar inspiratie uit sprookjes, oude volksvertellingen en uit het geloof. Thema’s als hebzucht en macht, onmacht en schuld, dood en verval zijn veelvuldig in haar werk aanwezig.

Al 40 jaar bespiedt hij de mensen om zich heen. Vervolgens schildert hij wat hij ziet; met behulp van schetsen, foto’s en internet snapshots. Zijn olieverfportretten zijn meestal niet zonder enige humor; allerlei terloopse situaties zet hij met een forse schilders toets op het doek. Niels is een liefhebber van de ‘Ware Schoone Kunsten’ en wil iets toevoegen aan het vierduizend jaar oude vak van de Schilderkunst dat op die manier nog niet werd uitgebeeld. Zoals zijn grote voorbeeld, de 17e eeuwse meesterschilder Adriaen Brouwer, verbeeldt hij met levendige toets en gepaste humor allerlei ogenschijnlijk onbeige hedendaagse situaties. In zijn portretopdrachten toont hij zich daarnaast een hedendaags tronieschilder.

Hij herschept de werkelijkheid zo levensecht mogelijk. De mensen die hij portretteert zijn herkenbaar, de situaties zijn eigentijds, de entourage van zijn onderwerpen is hedendaags. In een periode van twintig jaar schilderde hij vier imposante veelluiken, die zijn reputatie gevestigd hebben. Thielen houdt zich vanaf het midden van de jaren negentig bij voorkeur bezig met het schilderen van het vrouwelijk naakt en met genrestukken waarin vrouwen figureren. De vrouw is altijd Thielens belangrijkste thema geweest, zowel als portret, als op de veelluiken en op de vrije schilderijen. In de vrije schilderijen ontwikkelt Thielen zijn meest geëigende stijl met fantasierijke composities en surreële arrangementen.

Het werk van David Bade (Curaçao, 1970) is grillig, humoristisch, kleurrijk en ademt een Caribische sfeer van zon en helderheid. David Bade won meteen na het afronden van zijn opleiding aan De Ateliers in 1993 de Prix de Rome met zijn virtuoos getekende verhalende taferelen vol karikaturale overdrijvingen. Daarnaast maakt hij ironische en kritische installaties van allerhande (wegwerp) materialen waarbij het vergankelijke karakter een belangrijk kenmerk is. Gebruik en hergebruik zijn veelvoorkomend aspecten in Bade’s werk.

Beeldhouwer Caspar Berger studeerde in 1992 af aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht. Hij haalt veel van zijn inspiratie uit de Italiaanse hoogrenaissance en transformeert deze taal naar het heden. In zijn werk is hij voortdurend bezig naar de relatie tussen binnenkant en buitenkant, tussen werkelijkheid en imago. Berger geeft zijn ideeën vorm met siliconen afgietsels van modellen en afgietsels van zijn eigen huid, die hij vervolgens giet in brons, zilver en ook goud.

Praten kan hij niet meer, sinds hij op 37-jarige leeftijd een hersenbloeding kreeg. Maar hij schildert en tekent nog altijd; voornamelijk met viltstiften. De Eindhovense kunstenaar René Daniëls (1950) wordt door kenners geroemd als een van de belangrijkste kunstenaars van de twintigste eeuw. Daniëls’ schilderijen gaan over ruimte. De ruimtelijke voorstellingen in Daniëls’ schilderijen grijpen op complexe wijze in elkaar. Vaak is niet duidelijk wat voor- of achtergrond is, wat ruimte is of voorwerp. Ook omdat zijn schilderijen onaf lijken, de vormen nauwelijks zijn ingevuld en de verf dun is opgebracht, wordt de ongrijpbaarheid van de voorstelling vergroot. In de loop van zijn carrière is Daniëls bovendien steeds meer gaan balanceren op de grens tussen figuratie en abstractie.