Archieven: Kunstenaars

Zijn relativerende levensvisie is vaak terug te vinden in zijn werk dat hierdoor eigenzinnig en soms tegendraads genoemd kan worden. Zijn realistische keramiek, spiegel- en schaduwobjecten vormen slechts het topje van de ijsberg binnen zijn wereld van illusie en werkelijkheid. Hij speelt serieus met schijn en werkelijkheid, met opbouw en af braak, met plat en ruimtelijk, met papier, foto’s en allerlei (afval) materialen als glas, spiegels, karton, klei en hout; hij speelt met kunst en kitsch, met waarheid en leugen, met vorm en tegenvorm, met grensoverschrijdingen en grenzen. Wiegman realiseerde vele beelden in de openbare ruimte en zijn kunstwerken bevinden zich in musea en particuliere collecties in binnen- en buitenland.

Co Westerik houdt zich, als kunstenaar, al zijn hele leven bezig met het menselijk lichaam en de eigenschappen van de menselijke natuur.
Je kunt hem een scherpe en strenge observator van de mens noemen. Hieruit ontstaan realistische voorstellingen waarin hij op alledaagse
dingen en mensenvlees inzoomt. En hierdoor ontstaat een rare mengeling van figuratieve schilderkunst en de opzettelijke, expressionistische
vertekening van de werkelijkheid.

Isabella Werkhoven is bekend geworden door schilderijen met een heel kenmerkende sfeer. Van vervreemding. Lading. En stilte, windstilte. Maar er broeit iets. Die sfeer is niet nadrukkelijk aanwezig, maar bijna onbenoembaar, onderhuids. De onderwerpen, vaak muurbloempjes van onze dagelijkse omgeving, worden door Werkhoven ineens in een nadrukkelijke setting gezet. Een verspreid groepje eenzame zonnebloemen aan de rand van een besneeuwd winters veldje, een stel reusachtige, uitgebloeide berenklauwen die in een verlaten bos een heel eigen leven lijken te leiden. Of een desolate, dampende vijver in de septemberavondzon. Dit alles in de voor haar werk zo typerende, uiterst transparant aangebrachte olieverf die druipt, schemert en soms huilt. Werkhoven slaagt er in het gewone ongewoon te maken. Het is alsof we het alledaagse, het vertrouwde, voor het eerst zien.

Is opgeleid als sieraadontwerper aan de Academie voor Beeldende Kunsten te Maastricht en aan de Rietveldacademie te Amsterdam. Hij verwierf grote bekendheid met sieraden en tassen waarbij allerlei voorwerpen, zoals een snufje cocaïne, dierbare ringen, een dood muisje met een piepklein parelkettinkje en heuse pistolen, werden ingesloten in blokken acrylaat. Deze transparante kunststof is een even onmisbaar als onzichtbaar bestanddeel van zijn spraakmakende ontwerpen. Regelmatig leidt zijn werk tot commotie. Hij maakte ook een tiara voor Maxima als bescherming tegen relschoppers.

Streeft sinds jaar en dag naar ten minste één vrije productie per jaar. De hoge kosten die daarmee zijn gemoeid, hebben veel te maken met zijn ideeën en vooral ook met de perfectie die hij in zijn werk beoogt. Aan de portretten, want dat is in termen van de fotografie het genre waar hij zich ook in opdracht vrijwel uitsluitend mee bezig houdt, zie je die perfectie wel degelijk. Onzichtbaar zijn de intense, zo niet immense voorbereidingen: het zoeken van de juiste modellen, de styling, de visagie, dan de opname en tot slot de afwerking, zoals digitale bewerking en prints.

Bekend door zijn verftechniek waarbij hij verf weg schraapt waardoor het oppervlak eruit ziet als rauwe huid. De bewerking zorgt voor associaties met pijn en lijden en versterkt zo het gevoel in zijn schilderijen. Het werk van Ronald Ophuis wordt getypeerd door afbeeldingen van extreem menselijk geweld, misbruik en executies. Ophuis nodigt de kijker uit om zich in een situatie in te leven waarin men niet wil zijn. Hierdoor ontstaat een dubbel gevoel: verheerlijken de schilderijen het geweld of keuren ze het af? Ophuis biedt geen antwoord op de vraag waardoor de kijker gedwongen wordt om zelf een morele positie in te nemen.

Geïnspireerd op de tentoonstelling Het Nederlandse stilleven 1550 – 1720 (1999, Rijksmuseum) construeert Margriet Smulders weelderige bloemstillevens die inmiddels in tal van musea, bedrijfcollecties en privé collecties zijn vertegenwoordigd.
Ze werkt met spiegels en veel water waarin aanvankelijk alleen bloemen en vruchten figureren in theatrale settings. Met wolken melk geeft ze een verzorgend antwoord op onze hectische maatschappij. ‘Shall I compare thee to a summers day?’ haar romantisch verlangen is wellicht onmogelijk te realiseren maar ze doet in ieder geval een poging tegen beter weten in.

Steeds, dromend op haar schommelwolk, onvermoeibaar zoekend naar steeds diepere ongrijpbaarder lagen in haar bloemstillevens.

Margriet Smulders afwisselende leven wordt ‘vertaald’ in een rijk spectrum van fotowerken, nu eens bloederig en zwaar op de hand dan weer luchtig en frivool. Reizen naar India en Brazilië brachten weer nieuwe kleurenspectra en deze werken lijken meer te dansen.
In november 2010 kwam een nieuw oeuvre catalogus uit bij Uitgeverij d’jonge Hond.
Zomer 2012 is werk van haar uitbundig te zien in grote musea in Zwolle en Venlo. Ook maakte ze met hulp van haar dochter Lola Bezemer en Lys Vosselman in Venlo een muurschildering: In de Roos van 80m².

Renie Spoelstra
maakt grote houtskool- en krijttekeningen op papier. Na haar afstuderen is ze begonnen met het fotograferen en filmen van delen van Nederlandse bos- en recreatiegebieden. Haar aandacht gaat met name uit naar gebieden zonder al te veel specifieke kenmerken. Naar aanleiding van haar foto’s en video stills maakt zij tekeningen. Het landschap is niet het onderwerp van haar werk; landschappelijke gebieden zijn voor haar een middel om een specifieke sfeer op te roepen. Het gaat om de mentale werking van de tekening. Wanneer je langer naar het werk kijkt, wordt je het werk in ‘gezogen.’

Hij weet in zijn schilderijen alledaagse zaken om te vormen tot visuele poëzie. Met deze poëzie van licht en kleur slaagt hij erin het schijnbaar realistische tafereel een meerwaarde te geven. Hij probeert in zijn werk het alledaagse te laten verwijzen naar het eeuwige. Een bloem die pronkt op de voorgrond staat in een landschap dat de eeuwen trotseert. De wisselwerking van cultuur met natuur is een vaak terugkerend thema in zijn werk.

Berend Strik
richt zich niet slechts op één medium, maar opereert op verschillende terreinen aan de rand van de beeldende kunst, zoals borduurkunst, video, fotografie en architectuur. Hij heeft in de jaren negentig in binnen- en buitenland bekendheid verworven met zijn borduurwerken die zijn ontstaan vanuit een verleiding door het gewone en het alledaagse. Zijn werken zijn geborduurd op verschillende ondergronden zoals zijde, plastic en foto’s. Hij is een sociaal bewogen kunstenaar die de ruimte buiten het museum prefereert. Hij realiseerde in muziekcentrum Vredenburg een Jimi Hendrix-nis en ontwierp, samen met Hans van Houwelingen, glas-in-loodramen voor club/concertzaal Paradiso.