Archieven: Kunstenaars

Met zijn dissidente stijl heeft Jacques Tange [1960, Vlissingen ] in het eerste decennium van de 21ste eeuw een zelfstandige positie in de Nederlandse beeldende kunst verworven. Ogenschijnlijk sluit hij aan bij een picturale traditie, maar het is vooral de psychologische lading van zijn onderwerpen die intrigeert. De relatie tussen mannen en vrouwen , de macht die het vrouwelijke uitoefent op de psyche van de man, de verstedelijkte wereld en hoe daarin te overleven. De samenleving van Jacques Tange ziet er vaak uit als een vlucht uit de werkelijkheid. Zijn vogels zijn opwindbaar, zijn paarden zijn kermispaarden op wielen, flatgebouwen zijn buigzaam, mannen blijken burgermannetjes met bolhoeden, vrouwen zijn onbereikbare schoonheden. Dit alles beeldt hij uit in kleurrijke, fantasievolle en relativerende werken. Tanges schilderijen hebben nooit de bedoeling om individuen te portretteren, zij portretteren een samenleving. Deze woorden gebruikt Jan Donia [auteur en kunstkriticus] in het recent verschenen boek “De tuin van Eva” over Jacques Tange.
Zijn werk is te vinden in toonaangevende galerieën en collecties en exposeert met grote regelmaat in binnen- en buitenland.

Isabella Werkhoven is bekend geworden door schilderijen met een heel kenmerkende sfeer. Van vervreemding. Lading. En stilte, windstilte. Maar er broeit iets. Die sfeer is niet nadrukkelijk aanwezig, maar bijna onbenoembaar, onderhuids. De onderwerpen, vaak muurbloempjes van onze dagelijkse omgeving, worden door Werkhoven ineens in een nadrukkelijke setting gezet. Een verspreid groepje eenzame zonnebloemen aan de rand van een besneeuwd winters veldje, een stel reusachtige, uitgebloeide berenklauwen die in een verlaten bos een heel eigen leven lijken te leiden. Of een desolate, dampende vijver in de septemberavondzon. Dit alles in de voor haar werk zo typerende, uiterst transparant aangebrachte olieverf die druipt, schemert en soms huilt. Werkhoven slaagt er in het gewone ongewoon te maken. Het is alsof we het alledaagse, het vertrouwde, voor het eerst zien.

Zijn relativerende levensvisie is vaak terug te vinden in zijn werk dat hierdoor eigenzinnig en soms tegendraads genoemd kan worden. Zijn realistische keramiek, spiegel- en schaduwobjecten vormen slechts het topje van de ijsberg binnen zijn wereld van illusie en werkelijkheid. Hij speelt serieus met schijn en werkelijkheid, met opbouw en af braak, met plat en ruimtelijk, met papier, foto’s en allerlei (afval) materialen als glas, spiegels, karton, klei en hout; hij speelt met kunst en kitsch, met waarheid en leugen, met vorm en tegenvorm, met grensoverschrijdingen en grenzen. Wiegman realiseerde vele beelden in de openbare ruimte en zijn kunstwerken bevinden zich in musea en particuliere collecties in binnen- en buitenland.

Werd in de jaren negentig bekend met zijn verstilde voorstellingen – geschilderd in dunne lagen Tempera – van een vliegtuigraampje, autospiegels en suffige objecten als haarspelden, caravans en een reep chocola. Eind 1996 gooide Zandvliet het roer om en ontstonden de eerste landschappen. Tientallen kleine landschapjes heeft hij geschilderd. De laatste jaren werkt hij niet langer realistisch, laat de horizon los en komt in zijn grote en kleine doeken tot een ruimtelijkheid, waarin kleur, vorm en tegenvorm essentiële elementen zijn.

“Ik schilder totdat ik mij herinner, en dan begint het werk.” De wereld om hem heen is voor hem uitgangspunt voor het schilderen. Zuurmond maakt stillevens en landschappen, vaak met een dikke, pasteuze verflaag. Schilderen is voor hem een langdurig proces van schrapen, verven en weer weg schrapen, vaak met grof gereedschap dat duidelijke sporen achterlaat.

Het onderwerp is vrijwel steeds de mens: Mensen in Iris’ omgeving, die ze observeert, tekent, ontleedt en opnieuw in elkaar zet. Dit figuratieve uitgangspunt vormt tezamen met een abstracte ondersteuning een boeiende compositie. Iris werkt veel bij Afrikaanse of Zuid-Amerikaanse muziek, die haar in een soort “blanco staat” brengt en vrolijk maakt: haar ideale uitgangspunt om iets nieuws te creëren.

Welkom in de wereld van Ad Arma, een veelzijdig kunstenaar die zich voor zijn werk onderdompelt in de ruimte van de nacht. Ad Arma maakt grafisch werk, bronzen sculpturen, gouaches, schilderijen, keramisch werk en glaskunst. Hierbij is veelal de onderliggende gedachte dat alles samenhangt, één is.

Beeldend kunstenaar Chris Berens gebruikt en combineert verschillende technieken. Hij werkt voornamelijk met inkt, bister, lak en vernis.
Gedurende de periode van het maken van het beeld wordt het dan ook een intensieve dialoog gevoerd tussen Berens en het paneel.
Eerst maakt hij voor zichzelf een grove gevoelsschets, die gaandeweg voortdurend verandert. Vervolgens ontleedt hij het geheel om elk onderdeel afzonderlijk met gelijke liefde en fascinatie te kunnen benaderen.
Chris Berens schildert elk detail keer op keer op papier. Om vervolgens stukken van details uit te snijden en weer samen te voegen, waardoor er opnieuw een wonderlijk kloppend geheel ontstaat. Een met liefde gekoesterde verzameling.
“Het is daarom vaak moeilijk om aan te geven waar een werk over gaat”, aldus Berens. “Het is eerder een opsomming van gevoelens en beelden die samensmelten tot een groter geheel.”

Tijdens haar verblijf in New York werd zij geconfronteerd met de opdringerige en overal aanwezige massamedia. De glamour van oorspronkelijke reclameafbeeldingen verandert zij in een lijnenstroom die een beangstigend effect kan oproepen. Uit ogen, mond, neus en lichaam ‘stromen’ draden van verlangen, verdriet en passie. De door zwaartekracht vervormde trekken worden door haar op papier vervat in een fragiel memento more, een weefsel van levensdraden. De kunst van Amie wordt wel gezien als aanklacht tegen het misbruik van de vrouw door de reclame en de media.

Het zijn de menselijke eigenschappen van Peeters zelf die in de doeken een rol spelen; integer, zonder bravoure met veel respect voor de mensen toont de kunstenaar het gewone leven van alledag. De werken lijken uit het leven gegrepen. Alledaags en onopgesmukt schildert de kunstenaar een man in een straat, met een hond of een paar kinderen. Het zijn momentopnamen, bevroren beelden die in verrassende kleurstellingen en trefzekere toets tegelijkertijd herkenning en vervreemding ontbieden.