Archieven: Kunstenaars

Roosen maakt vooral objecten van glas en keramiek en installaties. Met deze materialen geeft zij uitdrukking aan thema´s als lichamelijkheid, zinnelijkheid en identiteit. Ze creëert ronde, vriendelijke en uitnodigende vormen. Ze werkt geregeld met gekleurd, handgeblazen glas waarmee ze grote roze melkkannen, breekbare borsten of transparante bollen maakt. In haar werk staat de ontmoeting centraal. Daarbij maakt ze duidelijk dat haar werk eigenlijk steeds over (een figuurlijk) zaaien en oogsten gaat en alles wat daarbij komt kijken. De dingen moeten groeien en als vanzelfsprekend verschijnen.

Grafisch ontwerper, muurschilder, schilder. Hij geldt als het boegbeeld van de hedendaagse figuratieve Nederlandse Schilderkunst. Sinds 1972 doceert Röling aan de Academie Minerva in Groningen. Als docent schilderen hecht hij grote waarde aan het onderwijzen van de ambachtelijke en traditionele aspecten van de schilderkunst. In deze functie drukte Röling een belangrijk stempel op de Nederlandse figuratieve Schilderkunst in het algemeen en op het Noordelijk Realisme in het bijzonder. De werkelijkheid om hem heen, maar ook de Italiaanse renaissanceschilderkunst (zoals bijvoorbeeld Piero della Francesca) en mythologische thema’s, hebben zijn onderwerpskeuze in hoge mate bepaald.

Marte Röling is bekend om haar grote schilderijen en beelden. Zij studeerde vanaf haar zestiende aan de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam, waar ze onder andere les kreeg van haar vader, G.V.A. Röling. Vanaf 1959 exposeerde ze zowel in Europa als de Verenigde Staten. Rölings modetekeningen voor Het Parool en haar portretten van koningin Beatrix maakten haar bekend bij het grote publiek. Van jongs af aan wilde Röling monumentaal werken. Kolossale sculpturen, glas-appliqué’s, plafondschilderingen en theaterdecors ontstonden. Haar werk is wijd verspreid in openbare en bedrijfscollecties en in particuliere verzamelingen. Het gaat Marte Röling
om de schoonheid en de ontroering in haar kunst.

Scholte wil geen kunstenaar zijn die in het isolement van zijn atelier diepdoorvoelde, sterk persoonlijke expressie pleegt. In zijn ogen moet de kunst een boodschap overbrengen. Zijn kunst heeft de visuele kracht van het billboard langs de verkeersweg. Zij spreekt direct aan, maar is het tegendeel van oppervlakkig. Zijn kunst is gelaagd door persoonlijke interpretatie, humor, intelligentie en kennis van zaken. En hoewel zijn schilderijen de indruk maken alsof ze spontaan zijn ontstaan, is niets minder waar.

Lydia Schouten
studeerde af in Autonome kunst. Nog tijdens haar studie won ze de Maaskantprijs 1975 van de Willem de Kooning Academie. Ze was een van de eersten die ging werken met het medium videokunst. In haar vroege films trad zij zelf op als en presenteerde ze nadrukkelijk haar vrouwelijke seksualiteit. Ook tegenwoordig is ze niet ver verwijderd van haar feministische roots. Als kunstenaar internationaal bekend met
performances, installaties, tekeningen, foto’s en video films.

Geïnspireerd op de tentoonstelling Het Nederlandse stilleven 1550 – 1720 (1999, Rijksmuseum) construeert Margriet Smulders weelderige bloemstillevens die inmiddels in tal van musea, bedrijfcollecties en privé collecties zijn vertegenwoordigd.
Ze werkt met spiegels en veel water waarin aanvankelijk alleen bloemen en vruchten figureren in theatrale settings. Met wolken melk geeft ze een verzorgend antwoord op onze hectische maatschappij. ‘Shall I compare thee to a summers day?’ haar romantisch verlangen is wellicht onmogelijk te realiseren maar ze doet in ieder geval een poging tegen beter weten in.

Steeds, dromend op haar schommelwolk, onvermoeibaar zoekend naar steeds diepere ongrijpbaarder lagen in haar bloemstillevens.

Margriet Smulders afwisselende leven wordt ‘vertaald’ in een rijk spectrum van fotowerken, nu eens bloederig en zwaar op de hand dan weer luchtig en frivool. Reizen naar India en Brazilië brachten weer nieuwe kleurenspectra en deze werken lijken meer te dansen.
In november 2010 kwam een nieuw oeuvre catalogus uit bij Uitgeverij d’jonge Hond.
Zomer 2012 is werk van haar uitbundig te zien in grote musea in Zwolle en Venlo. Ook maakte ze met hulp van haar dochter Lola Bezemer en Lys Vosselman in Venlo een muurschildering: In de Roos van 80m².

Renie Spoelstra
maakt grote houtskool- en krijttekeningen op papier. Na haar afstuderen is ze begonnen met het fotograferen en filmen van delen van Nederlandse bos- en recreatiegebieden. Haar aandacht gaat met name uit naar gebieden zonder al te veel specifieke kenmerken. Naar aanleiding van haar foto’s en video stills maakt zij tekeningen. Het landschap is niet het onderwerp van haar werk; landschappelijke gebieden zijn voor haar een middel om een specifieke sfeer op te roepen. Het gaat om de mentale werking van de tekening. Wanneer je langer naar het werk kijkt, wordt je het werk in ‘gezogen.’

Hij weet in zijn schilderijen alledaagse zaken om te vormen tot visuele poëzie. Met deze poëzie van licht en kleur slaagt hij erin het schijnbaar realistische tafereel een meerwaarde te geven. Hij probeert in zijn werk het alledaagse te laten verwijzen naar het eeuwige. Een bloem die pronkt op de voorgrond staat in een landschap dat de eeuwen trotseert. De wisselwerking van cultuur met natuur is een vaak terugkerend thema in zijn werk.

Gé-Karel van der Sterren
is een schilder die de figuratie opzoekt. Niet in de (magisch-) realistische stijl, maar met een geheel eigen beeldtaal en materiaaltechnische benadering. Zijn schilderijen zijn uitbundig en barok te noemen. De kleuren spatten van het doek. Als onderwerp schildert hij vaak raadselachtige landschappen; taferelen van doem en ondergang of fantasie beelden. Beelden die vaak een gevoel van onheil oproepen. In 2002 kreeg hij een solo-tentoonstelling bij de Henry Urbach Gallery in New York. Dat is best bijzonder: er zijn niet zoveel Nederlandse kunstenaars die dat voor elkaar hebben gekregen.

Berend Strik
richt zich niet slechts op één medium, maar opereert op verschillende terreinen aan de rand van de beeldende kunst, zoals borduurkunst, video, fotografie en architectuur. Hij heeft in de jaren negentig in binnen- en buitenland bekendheid verworven met zijn borduurwerken die zijn ontstaan vanuit een verleiding door het gewone en het alledaagse. Zijn werken zijn geborduurd op verschillende ondergronden zoals zijde, plastic en foto’s. Hij is een sociaal bewogen kunstenaar die de ruimte buiten het museum prefereert. Hij realiseerde in muziekcentrum Vredenburg een Jimi Hendrix-nis en ontwierp, samen met Hans van Houwelingen, glas-in-loodramen voor club/concertzaal Paradiso.