Archieven: Kunstenaars

Ze kreeg de Wolvecampprijs 2014: Esther Tielemans maakt ruimtelijk werk waarin kleur allesbepalend is. Vertoonde haar eerdere werk nog figuratieve verwijzingen naar het landschap nu zijn het installaties in de vorm van filmische minimalistische landschappen, vol met visuele en ruimtelijke spanningen. In haar installaties wordt de kijker als het ware aangetrokken en afgestoten door velden van kleur, alsof je letterlijk je positie moet bepalen ten opzichte van de ingrediënten die de schilderkunst bepalen en die steeds weer opnieuw op een nieuwe manier worden toegepast en ten tonele worden gevoerd, alsof het een totale viering van de schilderkunst betreft.

Kunstenaar/Fotograaf, is vooral bekend door haar vrije werk, waarin het lichaam en de huid – van vrouwen en van bloemen – bijzondere aandacht krijgen. Eruit spreekt een soms vervreemdende sensualiteit. Haar fotografie is niets verhullend: belangrijke details als een moedervlekje of de afdruk van ondergoed in de huid versterken de intimiteit van de foto’s. Van de Puttelaar maakt tevens portretten, zowel als vrij werk, als in opdracht. Zij put inspiratie uit het werk van oude meesters en vintage fotografie en werkt uitsluitend met daglicht. In oktober 2017 verscheen haar boek Adornments met een selectie van werk uit de afgelopen jaren, waaronder series geïnspireerd op Rembrandts naakten en op het werk van Maria Austria. Momenteel werkt zij op eigen initiatief aan een serie portretten van vrouwen in de wereld van kunst, waaraan in het voorjaar van 2018 een eerste tentoonstelling werd gewijd in Londen.

Zij onderzoekt fotoarchieven over met name planten en dieren. Ze bestudeert en documenteert haar materiaal op zoek naar patronen en verschijnselen. Dat wat de camera objectief heeft geregistreerd staat aan de basis van haar onderzoek. Anne Geene is op zoek is naar visuele overeenkomsten en patronen, hierop baseert zij haar conclusies. Zij legt als beeldend kunstenaar verborgen schoonheden van planten en dieren vast. Haar werk bevindt zich in de collecties van het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam, Museum Van Bommel Van Dam in Venlo, de ING Art Collection en het Ministerie van OC&W.

Hij baseert al zijn werk op gevonden foto’s; hij wil authentieke situaties schilderen die daardoor bijna surrealistisch lijken te worden. De voorstelling vraagt om een verklaring; het is een soort ’tussenmoment’. Er is iets aan vooraf gegaan en er staat nog iets te gebeuren, maar in het moment zelf is het niet duidelijk wat dit inhoudt. Uiteindelijk is het de bedoeling om tot een soort verontrustende situatie te komen. Een schijnbaar vertrouwde voorstelling die om een onduidelijke reden niet lijkt te kloppen; waar iets mis mee is.

De thema’s macht, recht en onrecht staan centraal in het werk van Banning. Hij reist hiervoor de hele wereld over. Zijn foto’s slaan een brug tussen kunst en wetenschap. Hij omschrijft zichzelf als een romantische anarchist. Zijn foto’s worden regelmatig gepubliceerd in kranten en bladen als The Guardian, Time, Vrij Nederland en GEO, en bevinden zich in collecties van onder meer het Rijksmuseum Amsterdam en het Museum of Fine Arts Houston. Eén van Bannings beroemdste is zijn bekroonde World Press fotoserie ‘Bureaucratics’ (2003-2007). Zijn meest indrukwekkende serie is ‘Troostmeisjes’. Hij doorbreekt met deze fotoportretten het taboe dat op de geschiedenis van de duizenden troostmeisjes in Azië ligt. ‘Troostmeisjes’ wordt zelfs in Japan geëxposeerd.

Femke Dekkers speelt met het spanningsveld tussen twee- en driedimensionaliteit. Als geen ander verstaat zij de kunst om dingen in de ruimte zo voor te stellen dat ze in een plat vlak lijken te staan. In haar fotoseries gaat het steeds om de transformatie van door haarzelf gebouwde ruimtelijke installaties. De toevoeging van geschilderde vlakken en vormen roept verwarring op bij de toeschouwer: vanuit een bepaald gezichtspunt lijken we de diepte in te kijken, vanuit een andere invalshoek blijkt het om een platte weergave te gaan. In haar recente werk speelt een vierkant dat op een hoek staat de aanvoerder van de ontregelende blik. Het zwarte blok contrasteert met het bruin van het karton en het wit van andere vormen. Het daagt, net als de kunstenaar, de wet van het perspectief uit. (Tekst: Mondriaanfonds.nl)

De beelden van Margot Homan kenmerken zich door een unieke verbintenis van het intieme, innige en het verhevene. Haar beelden ontstaan binnen de beslotenheid van haar atelier in Tilburg, waarna ze in het Italiaanse Pietrasanta ambachtelijk in brons worden gegoten. Het is soms een jarenlang proces waaraan vele schetsen vooraf zijn gegaan. Om zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven begeleidt ze persoonlijk het hele proces.

Martijn Hesseling is al tijdens zijn academietijd aan het experimenteren met verschillende materialen en ondergronden. Uiteindelijk resulteerde dit in een eigen techniek waarbij kranten de plaats van verf hebben ingenomen. De kranten zijn behandeld met lak op transparant plexiglas. Het papier van de kranten wordt doorzichtig door de lak, hierdoor ontstaat de illusie van diepte in een twee-dimensionaal vlak, dat ook in de schilderkunst te vinden is.

Zij benadert haar onderwerpen op een intuïtieve manier, los van voorbeelden of referentiekaders. Een lichaam kan ze zien als een sculptuur en principes als onthullen en verhullen dragen bij aan het raadsel van haar foto’s. Sassen maakt gebruik van de geheimzinnige effecten van schaduw en de flamboyante expressiviteit van kleur. Daarnaast weet ze met sommige modellen een bijzondere intimiteit op te bouwen, waardoor haar foto’s soms erotiserend kunnen zijn, maar tegelijkertijd ook ruimtelijk, contrastrijk of explosief. Altijd zijn haar beelden intrigerend en bijzonder en soms op een bepaalde manier surreëel.

Haar bekendste speelfilms zijn Hersenschimmen en Tot ziens en haar bekendste documentaires Metaal en melancholie, Forever en O Amor Natural. Haar documentaire Crazy won in 2000 het Gouden Kalf voor Beste Lange Documentaire. In 2006 won ze een tweede Gouden Kalf met haar film Forever. Drie maal kreeg ze de Prijs van de Nederlandse Pers (KNF): in 1995 voor haar speelfilm Tot Ziens (met Johanna ter Steege), in 1998 voor de documentaire Het Ondergronds Orkest en in 2006 voor haar film Forever. In 2016 kreeg ze de oeuvreprijs van het Prins Bernhard Cultuurfonds.